Dracula polyphemus

(Luer) Luer 1878
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Epidendreae
Podplemię: Pleurothalidinae

 

Foto: © Orchids & More. Wszelkie prawa zastrzeżone.

Dracula polyphemus

Synonim: Masdevallia polyphemus Luer. 

Występowanie:

Ekwador. Rośliny spotyka się w wysokopiennych, górskich lasach deszczowych, w wiecznych chmurach, w prowincji Pichincha w zachodnio-środkowym Ekwadorze. Rosną na wysokościach ok. 2000 m, powyżej Chiriboga, pomiędzy Quito i Santo Domingo. Choć występowanie jest ograniczone do stosunkowo niewielkiego obszaru, to jest rośliną dość popularną.   

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 35°C i 1°C.
Średnia wilgotność waha się od 60% zimą do około 80% latem i jesienią.
Opady od 18 mm w styczniu-lutym do 173 mm w październiku.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 26,7/11,7°C w styczniu do 25,6/13,2°C w listopadzie.
Okres kwitnienia: Sporadycznie od maja do listopada.

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Jest to średni do dużego, tworzący kępy epifit sympodialny o grubych korzeniach.  

Pseudobulwy/łodyga:

Pseudobulwa ma 3-6 cm długości. Gruba, prosta, łodygowata pseudobulwa jest otoczona 2-3 luźnymi, rurkowatymi osłonkami. 

Liście:

Liść ma 12-25 cm długości, wliczając w to mało wyraźny ogonek liściowy o długości 2-4 cm. Pojedynczy, wyprostowany, nieco skórzasty liść wyrasta na szczycie krótkiego pędu. Jego eliptyczna blaszka ma 3-5 cm szerokości, jest lekko wachlarzowata, wzdłuż nerwu środkowego ma wybrzuszenie na spodniej stronie, jest ostro zakończona, a jej dolna część stopniowo zwęża się, tworząc przy podstawie podłużnie złożoną szypułkę.  

Kwiatostan:

Kwiatostan ma 10-12 cm długości. Wysmukła, purpurowa szypułka wyrasta blisko podstawy pseudobulwy i układa się poziomo lub zwisa. Kwiaty pojawiają się kolejno w kilkukwiatowym gronie na szczycie każdego pędu kwiatowego. Każdy kwiat ma szypułkę o długości 1,5-2,0 cm i ciemnozieloną zalążnię o długości 0,7 cm.

Kwiaty:

Kilka na kwiatostanie. Rozpostarte kwiaty, jedne z najbardziej zadziwiających w ramach tego rodzaju, mają płatki okółka zewnętrznego gęsto pokryte brązowawo-kasztanowymi kropkami i krótkimi włoskami. Te kropki zlewają się w kierunku wierzchołków i obrzeżeń, pozostawiając środek płatka mniej lub bardziej zielonkawo-biały. Każdy płatek okółka zewnętrznego jest zakończony długim, wysmukłym, sztywno sterczącym, kasztanowym ogonkiem. Płatki okółka wewnętrznego mają kolor kości słoniowej i są poznaczone brązowymi plamkami. Warżka jest śnieżno-biała, a prętosłup zielonkawo-biały. Trójkątny do jajowatego płatek grzbietowy ma 3 cm długości, 2,2 cm szerokości i u podstawy jest połączony z płatkami bocznymi na długości 1 cm, tworząc szeroko rozpostarty kwiat. Wierzchołek jest ostro zakończony i przechodzi w wysmukły, prosty ogonek o długości 7-8 cm. Boczne płatki zewnętrzne są ukośnie jajowate do trójkątnych, mają ok. 3 cm długości, 2,5 cm szerokości i są połączone przy podstawie na długości ok. 1,8 cm, tworząc poprzecznie podłużną blaszkę z szerokim, płaskim lejkiem. Dość ostro zakończone końce bocznych płatków zewnętrznych zwężają się, tworząc długie, wysmukłe ogonki podobne w kolorze i wielkości do ogonka przy płatku grzbietowym. Płatki okółka wewnętrznego mają kształt jajowaty do łyżeczkowatego, 0,65 cm długości, 0,3 cm szerokości, a ich końce są zaokrąglone. Łyżeczkowata warżka ma długość 1,3 cm i szerokość 1,2 cm. Epichile ma kształt poprzecznego trapezu, 1 cm długości, 1,2 cm szerokości, jest płytko-wklęsłe z licznymi nieco wypukłymi żyłkami, które rozchodzą się ze środka na zewnątrz. Podłużne hypochile ma około 0,5 cm długości, 0,4 cm szerokości, rozwarte brzegi, szczelinę na środku oraz wklęsłą podstawę, która jest połączona z podstawą prętosłupa. Prętosłup jest półcylindryczny, ma około 0,6 cm długości i grubą podstawę o długości 0,4 cm.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina o umiarkowanych wymaganiach cieplnych.

Podobna w ciągu całego roku - średnie temperatury dnia 24-27°C, średnie temperatury nocy 12-13°C, z amplitudą wahań dobowych 11-16°C. Zimą, kiedy pokrywa chmur jest znacznie zredukowana, dni są najcieplejsze, a amplituda wahań dobowych temperatur jest największa. 

Światło:

12000-18000 luksów. Światło powinno być przefiltrowane i rozproszone, a rośliny nie powinny być wystawiane na bezpośrednie działanie słońca w godzinach południowych. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza. 

Podlewanie:

W okresie od wiosny do późnej jesieni opady deszczu są umiarkowane do obfitych. W okresie zimowym panują nieco suchsze warunki. Przez większość roku uprawiane rośliny powinny być utrzymywane w równomiernej wilgotności, natomiast późną jesienią podlewanie należy nieco ograniczyć. 

Nawożenie:

Jeśli rośliny rosną w podłożu z mchu torfowca, włókien paproci drzewiastej lub korzeni paproci Osmunda, to w okresie silnego wzrostu należy je nawozić co 3-4 tygodnie 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Jeśli rosną w podłożu z kory sosnowej, nawożenie powinno być stosowane co 1-2 tygodnie. Wielu hodowców na początku roku, gdy rośliny aktywnie rosną, woli zamiast nawozów o równych proporcjach NPK stosować nawozy o dużej zawartości azotu. Natomiast późnym latem i jesienią stosują oni nawozy o wysokiej zawartości fosforu ("bloom booster"), aby pobudzić rośliny do kwitnienia. 

Podłoże:

Rośliny dobrze rosną zamocowane na kawałkach paproci drzewiastej lub korka, o ile można im zapewnić wysoką wilgotność, co w okresie lata wymaga codziennego podlewania. Jeżeli uprawiamy te rośliny w koszyczkach lub doniczkach, można wtedy stosować dowolne, szybko odprowadzające wodę podłoże, takie jak średniej granulacji kora lub pocięte włókna paproci drzewiastej. Do takiej mieszaniny często dodaje się także materiały rozluźniające podłoże, ale równocześnie zatrzymujące część wilgoci, na przykład perlit i pocięty mech torfowiec. Często dodawany jest także węgiel drzewny w celu zapewnienia przewiewności podłoża i zabezpieczenia przed kwaśnieniem. Niektórzy hodowcy polecają stosowanie wyłącznie luźno upakowanego nowozelandzkiego mchu torfowca, ale rośliny w nim uprawiane muszą być przesadzane co 9-12 miesięcy. Rośliny powinny być przesadzane, gdy podłoże zaczyna się rozkładać, albo gdy wyrastają z doniczek. Jeśli przesadzanie wykonamy w momencie, gdy zaczynają się pojawiać nowe korzenie, to roślina przyjmie się i ukorzeni w możliwie najkrótszym czasie. 

Wilgotność powietrza:

Średnia wilgotność powietrza zanotowana przez stacje meteorologiczne wynosi 75-80% przez większość roku. W okresie 2-3 miesięcy zimowych spada do 60-65%. Przypuszczalnie wilgotność powietrza w naturalnym środowisku górskiego lasu deszczowego jest wyższa, tak więc rośliny w uprawie powinny mieć zapewnioną najwyższą możliwą wilgotność. 

Okres spoczynku:

Przedstawione tu warunki uprawy powinny być utrzymywane przez cały rok. W okresie zimowym opady deszczu w górskim lesie deszczowym są znacznie mniejsze, jednak rośliny pobierają dodatkowe porcje wilgoci z mgły, rosy lub mżawki. Dlatego też podlewanie w tym okresie należy w pewnym stopniu ograniczyć, lecz nigdy nie wolno pozwolić, aby rośliny zupełnie wyschły. Nawożenie powinno być ograniczone aż do wiosny, gdy znów wznawia się silniejsze podlewanie.